Κάποιοι, όσο είμασταν στο σχολείο, δεν είχαμε καλό σώμα γιατί οι γονείς δεν ενδιαφέρθηκαν να μας γράψουν στο γυμναστήριο.Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει κάποιο φίλο μας να ομολογεί πως ως φοιτητής θεωρούσε τον εαυτό του μέτριο σε σχέση με τους υπόλοιπους συμφτοιτητές του και ότι δεν έχει τα προσόντα να ξεχωρίσει σε κανένα χώρο γιατί στη ζωή του οι δικοί του πάντα τον αποθάρρυναν και τον μείωναν;

Πόσο πολύ ενστερνίζομαι πια την γνώμη των γονιών μου για μένα;
Είναι αλήθεια πως η εικόνα που διαμορφώνει το κάθε παιδί για τον εαυτό του πλάθεται εως τα 6 πρώτα χρόνια της ζωής του και έχει άμεση σχέση με το τί εντύπωη του δίνουν οι δικοί του για το ίδιο, καθώς και το κοινωνικό του περιβάλλον, το νήπιο και οι φίλοι του γενικότερα.
Μετά τα 18 έτη ευθύνη για την αυτοεκτίμηση του κάθε ενήλικα έχει το άτομο για τον εαυτό του. Σίγουρα είμαστε πολύ πιο εξελιγμένο μοντέλο από τους δικούς μας.
Πρέπει να αναζητήσουμε τι μας κάνει να πιστεύουμε τα μαύρα πράγματα για τον ευατό μας και να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας βαραίνουν. Σίγουρα οι γονείς και ο περίγυρος έχει μεγάλο κομμάτι ευθύνης για τη μεγέθυνση των φόβων, της ανασφάλειας, της απογοήτευσης και της απομόνωσης που νιώθαμε ως παιδια.
Αλλά , με την ενηλικίωσή μας χρειάζεται να επέλθει η συνειδητοποίηση ότι η ζωή μας μας ανήκει. Ο καθεένας από εμάς τη χρωματίζει όπως ακριβώς εκείνος επιθυμεί. Χτίζει το δρόμο του- τον εαυτό του προς την αυτοβελτείωση. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της συγχώρεσης των αδαών και ημιμαθών, εκείνων που δεν αφουγκράστηκαν το συναίσθημα των παιδιών τους. Πια ως ενήλικες δρουμε και διαμορφώνουμε τη ζωή μας όπως επιθυμούμε.

θα ήταν πολύ βολικό να κατηγορούμε τους άλλους για ό,τι μας προκάλεσαν. Είναι όμως πιο ξεκάθαρο αλλά και πιο δύσκολο να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και των πράξεών μας από εδώ και πέρα, αφού έχουμε την ευκαιρία.Η συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης επέρχεται μόνο όταν το άτομο επιθυμεί να ζήσει με όσα του αρέσουν και αποκλείσει απ'τη ζωή του καταστάσεις και συνήθειες που δεν τον εξυπηρετούν πια.